Over het winnen van de Victorine van Schaickprijs 2013 en hoe bloggen innoveren kan zijn

Of ik haar voor 10 uur wilde bellen, vroeg ze op Twitter middels een DM. Dat lukte die dinsdag halverwege oktober niet en ik twitterde terug of het de dag daarna ook nog kon. Geen idee wat ze van me wilde en waarom ik per se moest bellen maar goed, je kunt nu eenmaal niet alles via Twitter doen ook al zou je kunnen denken dat ik precies dat probeer.

“Je hebt dit jaar de Victorine van Schaickprijs gewonnen”, zei ze toen ik haar de volgende dag aan de lijn kreeg. Met een schok herinnerde ik me dat ze inderdaad in het bestuur van de Stichting Victorine van Schaick Fonds zat. Er schoten meerdere gedachten tegelijk door mijn hoofd. Dat het vast een grap was. Dat het niet kon want die prijs gaat, voor zover ik wist, altijd naar afstudeerscripties of proefschriften en die heb ik (de laatste jaren) niet geproduceerd. En waarvoor zou ik hem dan gewonnen moeten hebben?

Dat bleek voor mijn blog te zijn. Dit blog. Vakblog. Genomineerd door een collega informatieprofessional voor een innovatieprijs in ons informatievak. Want ook al ging het de voorgaande jaren inderdaad vaak om proefschriften en onderzoeksrapporten, ook met een artikel, presentatie, website of blog kun je innoveren in en bijdragen aan het informatievak. Het kan dus zelfs ook een blog zijn die de Victorine van Schaickprijs wint.

En daar ben ik dus echt enorm blij mee!

Niet alleen omdat het een innovatieprijs is maar omdat het als waardering aanvoelt voor de redenen om te gaan bloggen. Om over de (vakinhoudelijke) onderwerpen te bloggen die ik zelf interessant vind. Om een beetje kennis en vooral veel meningen te willen delen met anderen in de hoop op discussie en dialoog. Om zelf dingen te willen snappen door ze aan voor mij onzichtbare lezers uit te gaan leggen.

Die onzichtbare lezers zijn de laatste jaren gelukkig zichtbaarder geworden. Op mijn blog zelf via reacties, via Twitter waar nog steeds de meeste reacties vandaan komen en ook steeds vaker in het dagelijkse leven. Bekenden die af en toe mijn blog blijken te lezen. Onbekenden die mij wel kennen doordat ze mijn blog lezen. En natuurlijk lezers die mijn blog blijven lezen ook al zijn ze alleen maar zichtbaar in Google Analytics. Ook al begon ik met bloggen min of meer voor mezelf, er is geen beter gevoel dan gelezen te worden.

Maar ook al is het fijn dat je blog gewaardeerd wordt, er is een groot verschil tussen het bloggen en het schrijven van een proefschrift. Met een blog ben je nooit klaar. Leuk wat je geschreven hebt gisteren maar mensen zijn vooral benieuwd wat je morgen gaat schrijven. En overmorgen. En volgende week. Het winnen van de Victorine van Schaickprijs voelt als een bevestiging van wat ik tot nu toe gedaan heb op mijn blog maar ook als een aanmoediging en motivatie om door te blijven gaan. Fijn voor al die onvermijdelijke momenten waarop die inspiratie niet komt en je je afvraagt waarvoor je het allemaal ook al weer deed.

Sinds dat bijzondere telefoongesprek is er een maand verstreken. Een maand waarin ik niemand kon vertellen hoe blij ik met het winnen van de prijs ben (ook al heb ik het stiekem natuurlijk wel aan enkele mensen verteld) en een maand met zenuwachtig wachten tot het moment van de prijsuitreiking op het KNVI Jaarcongres. Vandaag dus. Zou ik nog een bedankwoordje moeten geven? En wie bedank je dan eigenlijk in die paar minuten? Het bedankje van de vorige winnares flitste meermalen door mijn hoofd en dan eigenlijk alleen dat stukje wat ik me kon herinneren. Dat ze haar dank uitsprak voor het interbibliothecair leenverkeer zodat ze aan de goede literatuur voor haar onderzoek gekomen was. Er zijn toch grenzen waar ik liever niet overheen ga qua bedankjes, besefte ik me.

En dus doe ik dat niet op het podium in Nieuwegein maar op mijn eigen manier. Op het podium van mijn blog. Waar ik zonder zenuwachtig te zijn ruim 700 woorden kan gebruiken om één groep mensen te bedanken. De lezers van Vakblog. Als jullie het niet zouden lezen, dan zou ik het moeilijk vinden om te blijven schrijven. Zonder lezers geen Vakblog en zonder lezers natuurlijk geen gewonnen Victorine van Schaickprijs.

Ik dank jullie allemaal!

#