Alles op internet is gratis en vrij te gebruiken. Het is één van de (auteursrecht)misverstanden bij gebruikers als digitale content via het internet verspreid wordt.
Dat is niet alleen een misverstand maar ook een reden voor de makers van die content om mensen te laten betalen voor de content. Wat is anders nog de waarde van content als je het niet in geld uitdrukt?
En die content heeft absoluut waarde want het heeft veel tijd en moeite gekost om die te maken en ergens moet dat terugbetaald worden. Dat kon vroeger via advertenties en sponsoring maar nu daar geen rendement meer uit te halen is moeten de kosten op een andere plek terugverdiend worden.
Van gratis naar betaald
Het is net omgekeerd open access: vroeger betaalden de eindgebruikers voor de toegang tot artikelen en met open access komt dat bij de producenten van die content te liggen. Voor internetcontent ligt dat andersom: producenten en belanghebbenden betaalden de kosten maar nu moet dat bij de eindgebruiker komen te liggen. Maar die is een stuk kritischer en heeft hele andere belangen.
De afgelopen jaren hebben (websites van) kranten geëxperimenteerd met betaalmuren en andere abonnementsmodellen maar hebben daar hele wisselende ervaringen en resultaten mee omdat mensen nou eenmaal niet (willen) betalen voor content die ze eerst gratis konden krijgen (“principes”).
Of voor content waar elders gratis alternatieven voor zijn (zoals nieuws op Facebook of NU.nl die hun inkomsten niet uit rechtstreeks betalen halen). Blendle is een boeiend voorbeeld want dat had op papier (snap je hem) een heel goed idee vertaald naar een nieuwe dienst. Alleen dat betalen voor losse artikelen bleek toch veel minder vanzelfsprekend te zijn dan ze vooraf dachten.
Kwalitatieve content alleen is niet genoeg
Als de (kwaliteit van de) content alleen niet voldoende is om mensen te laten betalen dan zit de oplossing in een andere hoek. En dat zijn abonnementsvormen waar je voor meer dan de content betaalt. Of waar die content min of meer ondergeschikt is aan de hoofdreden om een abonnement te willen.
Dan kom je bij voorbeelden die door digitale contentmakers (YouTubers) bedacht zijn: je steunt ze met een eenmalige of terugkerende donatie, en in ruil daarvoor krijg je wat extra’s terug dan alleen de content. Eerder toegang tot de content dan mensen die niet betalen. Of speciaal voor betalende mensen gemaakte content.
Zo ‘steun’ ik via Patreon een videomaker op YouTube omdat ik al jarenlang drie keer per week zijn video’s kijk en ik wil dat hij die blijft maken. Ik ben ook niet de enige want hij heeft genoeg supporters om er van te kunnen leven en fulltime video’s te maken. Tenminste, zo lang hij die supporters ook tevreden weet te houden natuurlijk.
Het is een model dat ze bij gamevideowebsite Gamekings op een vergelijkbare manier toepassen: bezoekers kunnen Premium lid worden voor een zelf te kiezen vast bedrag per maand en krijgen daar video’s voor terug die alleen door deze leden te zien zijn. De focus is de afgelopen jaren steeds meer op het maken van content voor Premium leden komen te liggen en inmiddels draait de site op deze inkomsten in plaats van de bijna verdwenen advertentie-inkomsten.
Maar het zijn niet alleen videomakers die noodzakelijkerwijs afstappen van advertentie-inkomsten. Ook sommige geschreven media hanteren een “betaal wat je wil” donatiesysteem in plaats van een vast – en vaak duur – abonnement. Eveneens via Patreon betaal ik voor het digitale tijdschrift Clarkesworld (maandelijks met korte SF verhalen van veel onbekende auteurs uit bijvoorbeeld China) en ondanks dat ik vaak niet toe kom aan het lezen ervan, blijf ik toch maandelijks betalen omdat ik me een onderdeel voel van een gemeenschap. Zonder mij (en vele anderen) zou het tijdschrift niet meer bestaan.
Lid worden … maar dan anders
Nu is het duidelijk maken wat de toegevoegde waarde is van de content die bij een abonnement krijgt een grote uitdaging. Het is er eentje waar alle contentmakers al mee te maken hebben of daar in de zeer nabije toekomst mee geconfronteerd zullen worden. Ik zie het bij kranten, websites met gespecialiseerde informatie en bij alle media die de transitie maken van papier naar digitaal.
De oude verdien- en betaalmodellen werken niet meer zoals vroeger, en het is zoeken naar wat werkt in het digitale tijdperk waar mensen toegang hebben tot oneindig veel content en waar de ‘journalistieke/kwalitatieve’ aspecten veel minder belangrijk zijn dan je wellicht zou denken als maker van die content.
Het toverwoord is community. De YouTubers snappen dat, Gamekings en Clarkesworld snappen het en ook een site als de Correspondent snapt dat. De content alleen is niet voldoende, je moet mensen ook betrekken bij de totstandkoming ervan. Open staan voor input of suggesties van die mensen en daar ook wat mee doen. Je wilt geen abonnees die maandelijks of jaarlijks evalueren of ze het geld nog over hebben voor jouw content maar leden van een gemeenschap, jouw community, die betrokken (kunnen) zijn bij wat je maakt.
Ik denk dat we aan het begin staan van een heel interessant tijdperk waarin digitale content steeds meer betaald gaat worden door gebruikers die de makers rechtstreeks ondersteunen. En daarvoor in ruil niet alleen (exclusieve) toegang krijgen tot die content maar bovenal betrokken willen zijn bij de makers ervan. Dat is toch een prachtige ontwikkeling?
In Feedback geef ik mijn mening over uitspraken van anderen, nieuws en ontwikkelingen zonder dat ik (al te veel) aan het researchen en factchecken sla. Laat gerust weten wat jij vindt in de reacties hieronder.
#