Jemig. Vakblog is 11 jaar vandaag. Geen slingers, geen taart en geen cadeautjes maar de verjaardag van mijn blog is elk jaar toch wel een moment om even vol verbazing stil te staan bij hoe ik hier gekomen ben.

In den beginne

Op 6 december 2006 bedacht ik me dat een blog een handige plek zou zijn om dingen op te schrijven die ik interessant vond, die ik wilde uitwerken en wilde vastleggen omdat ik iets uitgevogeld had wat ik niet wilde vergeten. Niet per se om het te delen met anderen – want wie zou dat nou interessant kunnen vinden – maar vooral om het op één plek voor mezelf te bewaren. Mijn buitenboordgeheugen en mijn eigen naslagwerk die ik overal kon raadplegen en kon bijwerken via internet. Tegelijkertijd had ik ook nog eens pret met het ontdekken van hoe de blogsoftware (Pivot, wat later PivotX werd) werkte. Als je functionaliteiten wilde toevoegen of de layout wilde veranderen van je blog dan moest je daar zelf mee aan de slag. Lekker prutsen op info4all.nl wat toen de URL was.

Zo af en toe kreeg ik een reactie (dat was bijna schrikken), ik schreef soms wat langere stukken en had een tijd lang veel plezier met het schrijven, bloggen en prutsen met de blogsoftware.

Begin 2008 lag de ontwikkeling van Pivot zo goed als stil en was het WordPress dat populair was. Ik vond een manier om alle blogposts uit Pivot over te hevelen naar een WordPress installatie, verhuisde Vakblog naar een nieuwe domeinnaam en ging vrolijk verder met schrijven en prutsen.

Bijna het einde

In 2011 had ik het na vijf jaar wel een beetje (veel) gehad. Ik schreef minder en minder en hoewel ik nog genoeg ideeën en onderwerpen had om over te schrijven begon het me tegen te staan om zo veel tijd te steken in een blog waar ik zelf nauwelijks weer iets uithaalde. En dat terwijl het druk was op werk en er genoeg andere leuke dingen waren om tijd in te steken.

Maar ja, stoppen? Dat zou hetzelfde zijn als alles weggooien wat ik al die jaren geschreven had. Een naslagwerk dat niet meer bijgehouden wordt heeft geen functie meer en het idee dat ik alles ‘voor niets’ had gedaan, daar kon ik niet tegen. Dus gooide ik er juist een schep bovenop en ging, geïnspireerd door een andere blogger, dagelijks bloggen in 2012.

Eén jaar lang minimaal 1 blogpost per dag. En dan geen makkelijke korte stukjes om maar die dag af te kunnen vinken. Nee, zo uitgebreid mogelijk en de lat zo hoog mogelijk neerleggen. Ik wilde langere stukken, beter worden in het schrijven en opbouwen van teksten en bewijzen dat het echt mogelijk is om elke dag een onderwerp te vinden.

Het pakte prima uit. Natuurlijk was het niet gemakkelijk om elke dag te bloggen maar het was het allemaal waard. Het werd een uitdaging om te schrijven over onderwerpen op een manier die (hopelijk) leesbaar was voor iemand die er nog niet eerder mee te maken heeft gehad. En dat bleek een hele fijne methode te zijn om juist zelf beter te snappen waar het over gaat. Want je zult het toch echt zelf goed moeten begrijpen voordat je het helder kunt uitleggen aan een ander. Er kwamen ruim 400 blogposts erbij dat jaar en Vakblog haalde de zesde verjaardag zonder problemen in 2012. Vanaf 2013 heb ik het dagelijkse bloggen losgelaten – het was echt niet meer te doen om elke dag 2 a 3 uur eraan te besteden – maar ik ben het schrijven alleen maar leuker gaan vinden sinds die tijd.

En nu?

Huppakee. Ineens is het 2017 en staan er inmiddels meer dan 2000 blogposts op Vakblog. En heb ik zo veel interessante en boeiende mensen leren kennen dankzij mijn blog. Google stuurt maandelijks zo’n 35.000 bezoekers mijn kant op die bijna allemaal tips en trucs zoeken (en vinden) en dat is belachelijk veel als ik terugdenk aan die beginjaren toen ik statistieksoftware installeerde en superblij was als ik meer dan 10 bezoekers op een dag had.

Ik schrijf nog steeds over de dingen die ik zelf leuk en interessant vind, negeer alle ‘aanbiedingen’ van bedrijfjes en sites over advertenties, samenwerkingen, linkruiltjes en ‘hoog kwalititatieve content’ aanleveren voor dit blog en ben nog steeds blij met elke vraag en reactie die ik van anderen krijg.

Maar …

De ‘blogwereld’ is echt onherkenbaar veranderd. Waren er 10 jaar geleden nog tientallen bibliobloggers, inmiddels zijn ze bijna uitgestorven. Er wordt niet meer geblogd om ‘gewoon’ kennis en ervaring te delen. Het gaat steeds vaker om bezoekersaantallen, clicks, monetizen, leads, conversie, click-through-ratio’s en meer van dat soort enge termen. Ik lees de oprechte verbazing van de bedrijven die tegenwoordig uit de mails druipt als ik ze terugmail dat ik niet geïnteresseerd ben in geld verdienen met mijn blog middels advertenties of gesponsorde artikelen.

Waar ik me dan vervolgens weer over verbaas.

Hoewel ik er nog niet over peins om te gaan stoppen gaan er ook voor mij dingen veranderen hier. Ik weet nog niet precies wat en hoe. Andersoortige artikelen schrijven die niet hier op Vakblog gaan komen misschien. Of juist wel. Meer auteursrechtartikelen. Of juist niet.

Vertel me ook als jij ideeën hebt. Misschien heb je wel een favoriete boekenplek die ik moet bezoeken voor een boekenplog? Of zijn er onderwerpen waar ik eens over zou moeten schrijven omdat je er meer over wilt weten?

Oh en om alvast een vraag voor te zijn: nee, ik ga niet beginnen met vloggen en een YouTube kanaal :)

Headerafbeelding via Pixabay met CC0-verklaring gebruikt.

#

Is het echt al weer 10 jaar geleden? Toen ik naast een persoonlijke website – inmiddels al lang van het web verdwenen – begon met een tweede blog om te kunnen schrijven over de vakinhoudelijke dingen die me interesseerden?

Ja dus.

Op 6 december 2006 gooide ik meteen drie korte stukjes online. Niet om het te delen met anderen maar vooral om het op één plek voor mezelf te bewaren. En zo schreef ik jarenlang (voor mijn doen) korte berichtjes als een soort logboek. Mijn buitenboordgeheugen, mijn eigen naslagwerk, want zo zag ik Vakblog. Niets ingewikkelds want het was (en is) gewoon mijn vakblog. Zo af en toe kreeg ik een reactie (leuk!), ik schreef soms wat langere stukken en had een paar jaar lang veel plezier met het schrijven en bloggen.

Tot in 2011 na vijf jaar de koek wel een beetje op was. Het nadeel van een blog dat je zelf schrijft maar ook voor jezelf schrijft is dat je wel heel erg afhankelijk bent van je eigen motivatie. En met een fulltime baan, gezin en nog een paar tijdrovende hobbies kwam ik op het punt dat ik na begon te denken om er mee te stoppen.

Niet minder maar meer Vakblog

Maar ja, wat heb je aan een buitenboordgeheugen als je niets nieuws meer toevoegt? Wat voor nut heeft een naslagwerk dat niet meer bijgewerkt wordt? Stoppen voelde helemaal niet goed en dus besloot ik dat ik er juist een schepje bovenop ging doen. Eén jaar lang minimaal 1 blogpost per dag. En dan geen halfzachte opvulstukjes maar de lat ook meteen zo hoog mogelijk neerleggen. Ik hou van schrijven maar vond dat ik er (veel) beter in moest worden en de beste manier voor mij is dan om mezelf uit te dagen. Ja, ik weet dat heel veel schrijvers en bloggers vinden dat ‘van jezelf moeten’ geen goede werkwijze is maar daar ben ik het simpelweg niet mee eens.

Het werkte namelijk prima voor mij. Natuurlijk was het niet gemakkelijk om elke dag te bloggen maar het was het allemaal waard. Het werd een uitdaging om te schrijven over onderwerpen op een manier die (hopelijk) leesbaar was voor iemand die er nog niet eerder mee te maken heeft gehad. En dat bleek een hele fijne methode te zijn om juist zelf beter te snappen waar het over gaat. Want je zult het toch echt zelf goed moeten begrijpen voordat je het helder kunt uitleggen aan een ander. Vakblog haalde de zesde verjaardag zonder problemen in 2012 en hoewel ik vanaf 2013 het dagelijkse bloggen heb losgelaten – het was echt slopend mensen! – is het schrijven alleen maar leuker geworden.

En hoewel ik mezelf nog steeds niet als een typische blogger beschouw is er wel heel veel veranderd in die tien jaar. Ik heb zo veel leuke, fijne en interessante mensen leren kennen die mij al bleken te kennen via dit blog. En ja, ik kijk elke maand nog steeds met ongeloof naar de bezoekerscijfers die het afgelopen jaar rond de 30.000 schommelen. Datgene wat ik schrijf is vooral langer geworden want ik ben dol op lange analyses en beschouwingen van interessante rechtszaken en auteursrechtelijke kwesties. Maar ik bijt me ook graag vast in alles wat met ebooks en ereaders te maken heeft.

Maar aan de andere kant is er ook heel veel hetzelfde gebleven. Ik schrijf nog steeds over de dingen die ik leuk en interessant vind – wat onbegrijpelijk is voor al die bedrijfjes en sites die me mailtjes sturen over samenwerkingen, linkruiltjes en ‘hoog kwalititatieve content’ aanleveren voor dit blog en die ik hardnekkig en vriendelijk allemaal afwijs – en ik vind het geweldig dat anderen het ook nuttig en leuk vinden om over te lezen.

Ik heb per ongeluk de leukste manier gevonden om met mijn werk en met mijn vak bezig te zijn, namelijk door er over te schrijven en het te kunnen delen met anderen. Dus blijf ik schrijven over ontwikkelingen in het (EU) auteursrecht, ga je ongetwijfeld nog vele blogposts over ebooks, ebookdiensten, ebookontwikkelingen enz van me krijgen, komen er nieuwe boekenplogs en blijf ik me verder verdiepen in de statistieken van CB en KB. Als ik er nog aan kan komen tenminste.

En wie weet zijn er collega’s die juist wel een bijdrage willen leveren? Misschien heb je zelf een stukje om hier als gastblog te plaatsen? Of wil je mij jouw favoriete boekenplek laten zien voor een boekenplog? Of zijn er onderwerpen waar ik eens over zou moeten schrijven volgens jou? Laat het me weten want als je het samen doet dan is bloggen veel leuker! Op naar de elfde verjaardag dus.

@ Headerafbeelding via César Astudillo at Flickr met CC BY NC licentie

#